Tal e como dixemos aló no 2012...
"Levántate maio
que tanto dormiches,
xa pasou o inverno
e non o sentiches."
A 1 de Maio (Día do Traballador), estamos a dous mesiños de rematar o curso, non sabemos a vós pero a nós estásenos a pasar o tempo voando! Canto medraron os nosos pequenos/as nestes meses, e aínda así lembramos Setembro coma se fose onte...
Sen caer na nostalxia hoxe é un día de lembranzas, de tradición e de moita maxia... Contan os avós e avoas que o 30 de Abril, antes de que se poña o Sol, hai que coller uns ramiños de xesta (uns maios) e poñelos nas portas das casas, nas fiestras, nos barcos, nos carros (agora máis ben nos coches) e en todo aquilo que queiramos alonxar de calquera mal.
Como suele pasar con estas cousas que pasan de xeración en xeración, de boca a boca, hoxe (mentres deixábamos unha xesta, alí, ao lado do cole, un pouco máis minguada), un señor que andaba á mesma tarefa que nós fíxonos saber que ao ramiño que tiñamos había que engadirlle unha ramiña do toxo da envidia (algo diferente ao toxo que todos coñecemos) pois senón o conxuro non funciona, así que moi amablemente nos cortou unhas ramas para que estiveramos ben protexidas (e porque ía ben preparado co seu coiteliño e nós só levábamos o posto).
Así que, como fixemos o ano anterior, (ou un pouco mellor pois este ano temos tamén o toxo), non imos deixar o blogue sen protexer, non vaia ser o Demo...
Esta tradición vén de moi antigo e probablemente un dos motivos polos que se conserva con tanta forza sexa a alegría que aporta a este Primeiro de Maio a preciosa cor amarela da flor da xesta.
Esta planta meiga, que tan amena fai a paisaxe, non só nos axuda a espantar as meigas e os males de ollo senón que tamén se emprega para buscar amores e, máis aló da maxia, é beneficiosa para as persoas, o gando e o medio natural.
Pouco máis se lle pode pedir a esta especie á que, por abundante e cotiá, non lle prestamos moita atención, a pesares de que pola súa beleza sexa digna dos xardíns máis elegantes.
De calquera xeito, aínda que gustemos moito de celebrar a chegada de Maio e do bo tempo, non esquezamos que aínda que comeza a facer algo de calor non está a cousa para gardar a roupa de abrigo, posto que aínda refresca. Así que... deixade as chaquetas quentiñas á man pois como ben nos lembra o refraneiro popular...
"Ata o 40 de maio, non quites o saio" ou
"En maio aínda a vella queima o tallo" coas súas variantes:
"En maio aínda a vella queima o tallo, e un chisquiño que lle quedou, ata o San Xoán o queimou" e
"En maio aínda a vella queima o saio, e se se achega ben, quéimalle as pernas tamén"
Que teñades un ledo mes de Maio :)
De hoxe nun ano!
